کاهش حداقل 10 متری سطح ایستایی آب های زیرزمینی در طول یک دهه گذشته
به گزارش پرشین رز، مدیرکل دفتر امور بیابان سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری با اشاره به اینکه در طول یک دهه سطح ایستایی آب های زیرزمینی از میزانی که سالهای گذشته داشت حداقل ۱۰ متر کاسته شده است، اظهار نمود: این میزان به مراتب خارج از توان سازگاری پوشش گیاهی وابسته به آب های زیرزمینی در رخساره های مناطق بیابانی است.
به گزارش پرشین رز به نقل از ایسنا، ایران در کمربند خشک و نیمه خشک قرار دارد و در سالیان اخیر هم درگیر خشکسالی و کم بارشی بوده است و نسبت به وسعتی که دارد میزان جنگلها و فضای سبز آن خیلی کم است این درحالیست که خیلی از آنها هم تخریب شده اند. با گسترش خشکسالی و کاهش منابع آبی زیرزمینی بعضی از دشت ها بعنوان مناطق ممنوعه برای بهره برداری از منابع آبی معین شده اند چونکه بهره برداری بیش از اندازه از منابع آبی باعث فرونشست زمین می شود و تبعات بسیار زیادی دارد اما در این میان با وجود ممنوعیت ها و محدودیت های اعمال شده، مساله انتقال آب از دشت رامیان مطرح شده که به دلیل بهره برداری بیش از اندازه از منابع آب، آبخوان هایش در معرض خطر نابودی است و بعنوان دشت ممنوعه شناخته شده، همچون سایر طرح های انتقال آب، واکنش های مختلفی را به دنبال داشته است.
بیشتر بخوانید:
نقدی بر طرح انتقال آب از «دشت ممنوعه»
نهالکاری؛ راهکاری برای نجات جان ایران خشک
دکتر وحید جعفریان در گفت و گو با ایسنا درباره نقش و نحوه مدیریت منابع آب در تشدید فرآیند فرسایش بادی و توفان های ماسه ای و گرد و غبار و با تکیه بر لزوم تدوین و اجرای الگوهای جامع نگر و یکپارچه مدیریت سرزمین اظهار نمود: هم اکنون گردش اطلاعات بین بخشی و ساختارهای انسجام بخشی و هماهنگی بین دست اندرکاران مختلف مدیریت پایدار سرزمین چندان کارآمد نبوده و پیامد این امر میتواند به تخریب سرزمین در صدمه پذیرترین زیست بوم ها همچون مناطق بیابانی منجر شود.
وی ضمن اشاره به بهره برداری بیشتر از ظرفیت منابع آب زیرزمینی و تأثیر آن درتخریب جنگل های بیابانی کشور اظهار داشت: در شرایط اقلیمی فعلی ایران بعید می دانم دیگر دشتی داشته باشیم که جزو مناطق ممنوعه نباشد. دشت های مناطق بیابانی دشت هایی هستند که مدت هاست با افت شدید منابع آبی زیرزمینی رو به رو شده اند. در مطالعات موردی مشاهده شده است که در طول یک دهه سطح ایستایی آب های زیرزمینی از میزانی که سالهای گذشته داشت حداقل ۱۰ متر کاسته شده است. این میزان به مراتب خارج از توان سازگاری پوشش گیاهی وابسته به آب های زیرزمینی در رخساره های مناطق بیابانی است. به صورت مثال درختان عظیم کهور ایرانی در منطقه شهر ریگان در شهرستان نرماشیر و در استان کرمان که چندین قرن قدمت داشته اند تنها طی یک دهه به علت ناتوانی در تطبیق خود با تغییرات سریع منابع آب حدودا به صورت کامل نابود شده اند.
مدیرکل دفتر امور بیابان سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری اضافه کرد: افت قابل توجه سطح ایستایی آب های زیر زمینی و عدم تأمین نیاز آبی دشت های سیلابی واقع در حاشیه مناطق کویری و بیابانی بعنوان یک عامل ریشه ای، خیلی از رویشگاه های طبیعی و دست کاشت مناطق بیابانی را تهدید کرده و زمینه های صدمه پذیری این عرصه ها در رویارویی با سایر عوامل نظیر طغیان آفات و امراض تشدید می شود.
این مقام مسئول توسعه سدهای بزرگ، بهره برداری نامتوازن از آب های زیرزمینی، پایین بودن بهره وری آب و فقدان برنامه توسعه محلی مبتنی بر آمایش سرزمین را همچون دلایل اصلی این مسئله برشمرد.
وی تصریح کرد: این مسائل نشان دهنده جدی بودن مساله افت آب های زیرزمینی و عدم تأمین حق آبه های اکولوژیک دشت های سیلابی است و اگر به ریشه و علت این اتفاق ها به درستی توجه نشود، اقدامات جبرانی و احیای آنها نمی تواند پایدار باشد.
جعفریان در انتها در رابطه با راه های مقابله با بیابان زایی خاطرنشان کرد: فعال سازی کارگروه ملی مقابله با بیابان زایی بعنوان یک ساختار قانونی بین بخشی و بهره گیری از ظرفیتهای قابل توجه عملی و مشارکت دادن واقعی جوامع محلی در فرآیند طرح های اقتصادی جایگزین اقدامات تخریب کننده همینطور تدوین برنامه های پشتیبان مدیریت پایدار سرزمین همچون ظرفیت سازی، ارتقای آگاهی و زمینه سازی و تسهیل سرمایه گذاری بخش خصوصی در برنامه هفتم توسعه می تواند روند مقابله با بیابان زایی و تخریب سرزمین را متوقف نماید.
منبع: پرشین رز
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب